فناوری بلاک چین توسط ساتوشی خالق بیت‌کوین به دنیا معرفی شد. با استفاده از بلاک چین، امکان انتقال دارایی بین افراد در یک شبکه غیرمتمرکز ایجاد شد. اگرچه این اتفاق انقلابی در صنعت مالی به حساب می‌آمد، اما امکانات کافی برای درگیر شدن در سایر مسائل روزمره مثل انتقال فایل، ایجاد صرافی غیرمتمرکز و اینترنت اشیا را نداشت. توسعه قراردادهای هوشمند در شبکه بلاک چین اتریوم، استفاده از فناوری بلاک چین را وارد سایر حوزه‌های زندگی کرد.

قرارداد هوشمند به عنوان یک برنامه قطعی عمل می‌کند به این معنا که وقتی شرایط خاصی برآورده شود، فعالیت خاصی در شبکه به طور خودکار انجام می‌شود. قرارداد هوشمند یک قطعه کد در یک سیستم توزیع شده است که با استفاده از قوانین «اگر … آنگاه …» کار می‌کند. با این توضیحات، عمده ویژگی‌های یک قرارداد هوشمند به صورت زیر هستند.

• فعالیت بر روی سیستم‌های غیرمتمرکز انجام می‌شود.
• شرایط و خروجی شرایط، قطعی و غیرقابل تغییر است.
• اجرای برنامه‌ها به صورت خودکار انجام می‌شود.
• کدها‌ی آن غیر قابل دستکاری است.
• قابلیت شخصی‌سازی برای ساخت انواع برنامه‌های غیرمتمرکز قبل از اجرا وجود دارد.
• افراد در فعالیت با استفاده از قراردادهای هوشمند، نیازی به شناخت هم یا اعتماد به یکدیگر ندارند.
• تمامی تراکنش‌ها در قراردادهای شفاف و در دسترس همه است.

ایجاد قراردادهای هوشمند با ویژگی‌های ذکر شده، این امکان را برای شرکت‌ها و اشخاص ایجاد کرد که بتوانند بدون ساخت بلاک چین، برنامه کاربردی خود را با استفاده از قراردادهای هوشمند ایجاد کنند و توکن‌‌های آن‌ها را به منظور مدیریت فعالیت‌ها در شبکه استفاده کنند. با توجه به این که اتریوم برای اولین بار امکان ساخت توکن‌ها و قراردادهای هوشمند را ایجاد کرد، بیشتر توکن‌ها بر بستر شبکه اتریوم ایجاد شده‌اند.

امروزه در بلاک چین‌های دیگری مثل ارز دیجیتال سولانا، آوالانچ و کاردانو، امکان ساخت توکن‌ وجود دارد و بسیاری از ارزهای جدید بر بستر این شبکه‌ها ایجاد شده‌اند. ارزهای دیجیتال قدیمی‌تر مثل «بیت‌کوین» و «لایت‌کوین» از ساخت توکن پشتیبانی نمی‌کنند.